Onder het luisteren naar de Ouverture van de Tannhäuser van Wagner (Karajan Wiener Philharmoniker) probeer ik NUR NUR te beschrijven.

Ik weet nu, na gesprekken met Wout, en mijn eigen ervaringen, zeker dat groen licht verborgen en zichtbaar een zeer belangrijke rol speelt in de minaretten van de islam.
Mijn ervaringen gelden niet alleen Jaffa, Israël, maar ook de herinneringen uit Turkije, Libanon, Syrië, Jordanië en Egypte. Het groene licht heeft geen directe religieuze betekenis. Volgens sommigen is de keuze voor groen een die te maken heeft met de droge woestijnen, waar groen een zeldzaamheid was (de oases). In de religie wordt het leven in het hiernamaals vergeleken met de mooie groene oases als tegenstelling tot de dorre droogte van de woestijn.

Licht is ook in het Jodendom, zij het op een andere manier, belangrijk. In elke synagoge heb je een Or Tamid, een eeuwig licht. Meestal blauw wittig van kleur. Soms ook een andere kleur.
Met Chanuka, het lichtfeest, gaat het om het wonder van de olie, die het Or Tamid op wonderbaarlijke wijze acht dagen kon laten branden tijdens de opstand van de Makkabeeën, met Bar Kochba als leider.

In het Christendom wordt het licht overgenomen als versiering van bomen, huizen etcera, tijdens de zonnewende. Een gebruik dat nog uit de tijden van Germanen en Vikingen stamt.

Licht is een belangrijk onderdeel van vele godsdiensten (Hindoefeest Diwali, dit betekent: rij van lampen; ook een lichtfeest). Het geeft voor vele religies de overwinning van het goede over het boze weer.

Een installatie, geïnspireerd op vooral de groene sferen van de minaretten, maar ook de andere religies, was voor mij aanleiding een seculier, sober geconcentreerd lichtfeest te maken, ook in verband met de zonnewende. De natuur komt moeizaam terug uit de dodelijke omarming van de winter, en gaat weer naar nieuw leven. De dagen worden langer, de nachten korter, maar het duurt nog lang. De twee lichtbronnen in mijn installatie: een groen en een blauw, verborgen, met het clair–obscur van Caravaggio in gedachten maken de nog lange tocht naar die lente tot een betoverend sprookje van licht dat schijnt en schijnt.

Een moment van contemplatie en inkeer in de hektiek van de snelle maatschappij.