Hoe het aardse leven verdwijnt door de rol van de mens
Wandelend door het landschap komt de voorbijganger langs mooie vergezichten die de mens in het landschap doen oplossen en verdwijnen. De natuur openbaart zich in haar puurste vorm. Oervormen die een organisch geheel vormen worden zichtbaar in een kleurenpracht die de natuur in haar geometrische vormen aan de horizon weet te ontvouwen. Wat leeg aandeed ontvouwt zich in iedere stap die de beschouwer dichterbij brengt.
De schoonheid der oervormen doemen op in een spel van licht, kleuren en een weglopende horizon. Een gevoel van nietigheid door schoonheid en pracht doet de kunstenaarsziel ontwaken daar waar de natuur zijn kracht laat zien waarbij geen beeld hetzelfde blijft.
Vanuit die gedachte legt Johan van der Dong (1962) de beelden via zijn hangende objecten vast, samen vormen zij vaak een geheel en verworden tot een installatie die past in zijn gedachten van hoe de kosmos bezien moet worden. De mens die haar natuurlijke habitat en de schoonheid van het leven opnieuw moet leren zien en ervaren. Dat gevoel van schoonheid dat de luchten, de zee en het wad oproepen, gevormd hebben. Dat gevoel vastgelegd door soms enkele lijnen die de objecten ontvouwen probeert hij aan zijn beschouwer over te brengen, zodat de liefde voor de oervorm de weg die het moet gaan, weet te vinden. Terug naar waar het hoort in de spiegel van zijn ziel.
Johan van der Dong werd tussen 2006-2011internationaal bekend door zijn maatschappelijke projecten zoals de Postbus van God, de Voetwassing, de Hotline van God en de Postbus van Allah.
www.johanvanderdong.nl
Voor meer informatie 06 13063200