Huib Fens	Leeuw grijpt hert?
	Als de zon niet geschenen had,  dan had die leeuw dat hert wellicht  niet gevangen. Foto's: © Henk Puts	Leeuw grijpt hert? Over het beeld van Huib Fens aan de Korreweg in Groningen. Zonder titel, 1992 Kunstenaar: Huib Fens Materiaal: Geschilderd staal, 3,60 m hoog, 4,30 m lang Plaats: kruising Korreweg en Oosterhamriklaan Af en toe rijd ik achteloos voorbij aan dit grote stalen beeld van Huib Fens. Ik ben niet de enige; dagelijks rijden veertienduizend fietsers in volle vaart dicht achter elkaar over de Korreweg, van Beijum en De Hunze naar de stad en terug. Niemand die let op dit beeld tussen het Molukkenplantsoen en de Hamburgervijver. Het doet sinds 1992 zijn best om de plek een accent te geven en te concurreren met bomen, elektriciteitshuisjes en bontgekleurde bouwketen. Maar nog steeds heeft het geen bijnaam, zodat niemand weet waar ik het over heb. Als ik uitleg waar het staat, aan het eind van de Korreweg, en zeg dat het in de verte wat op een groot beest lijkt, vraagt men: “Die wisent in het Noorderplantsoen?” Nee, ik bedoel niet die overduidelijke wisent van Wladimir de Vries vlakbij het begin van de Korreweg. Dit beeld van Huib Fens, aan het eind, lijkt alleen maar wat op een wisent van drieëneenhalve meter, zoals de plattegrond van Gelderland op een liggende leeuw lijkt en Italië op een laars. Wij mensen hebben nu eenmaal de neiging om overal wat in te zien. Noesten in houten wanden worden gezichten; jeneverbesstruiken op de hei worden in het duister kwaadaardige monsters, of misschien gewoon goedaardige grote dieren, al naar de geestesgesteldheid van degene die ze ziet. Hetzelfde gebeurt met de inktvlekkentests van de Zwitserse psychiater Rohrschach. Bandensporen Als je eenmaal een dier in het beeld ziet laat dat je niet meer los. Wanneer je naar een foto ervan kijkt is dat nog heviger, want dan beweeg je er niet omheen en merk je niet dat, wat je ziet, vanuit een volgend standpunt volkomen verdwenen is. Kijk op de foto: iemand wees mij erop dat je daar zelfs twee dieren kunt zien: een donkere leeuw die een hert te pakken heeft. Doordat de staalplaten schuin op elkaar staan vangt het “hert” de zon en staat de “leeuw” in de schaduw. Als de zon niet geschenen had, dan had die leeuw dat hert wellicht niet gevangen. Het is bijzonder om te zien hoezeer het licht het beeld voortdurend verandert. Ga je eromheen lopen wanneer wolken langs de zon jagen, dan beland je in een eindeloos licht en donker van vlakken die zich voortdurend anders voordoen en zich openen en weer sluiten. Ze veranderen in dieren en worden weer gewoon geschilderd staal. Dat zou je poëzie kunnen noemen. Zulke poëzie is nogal kwetsbaar, dringt zich niet op en is moeilijk te vatten, vandaar dat het beeld niet werkt als accent van de plek. Het beeld kauwt je niets voor. Je moet er een beetje moeite voor doen. Ik kan iedereen aanraden om een rondje te maken, al is het er maar één op weg naar de Korrebrug. Ik zal af en toe kijken of ik bandensporen in het gras zie, dan weet ik meteen of men dit gelezen heeft of niet. Plattegrond Van de ene kant maakt het beeld zich breed, vanuit een ander standpunt is het smal. De losse platen die in een hoek van 24 graden op elkaar staan lijken als puzzelstukken in elkaar te passen. Het lijkt erop dat het hele beeld uit één staalplaat is gezaagd en dat de vormen uit elkaar zijn getrokken, gevouwen en gerold. Je zou kunnen proberen het met een vouwblaadje na te doen. Met een brede kwast heeft de kunstenaar het staal donkergrijs geschilderd. Er groeien inmiddels wat korstmossen op. Hier en daar laat de verfhuid los en zie je een roestende wond. Het CBK moet daar even iemand op af sturen. Wat het beeld zelf niet vertelt is, dat de kunstenaar een plattegrond van de locatie heeft gebruikt als uitgangspunt. Als kaartfanaat ben ik naar luchtfoto’s en plattegronden gaan turen. Je kunt eventueel in de bogen boven op de kop van de leeuw of de wisent de bochten in de oude Hunze terugzien, en in de rechte rug het van Starkenborghkanaal of misschien de Korreweg. Reflecteren de openingen het water? Het doet er wellicht niet toe wat wat is; interessant is dat een plattegrond op de een of andere manier tot een beeld heeft geleid waar je van alles in gaat zien, net als de liggende leeuw van Gelderland. Ik vraag me af of het beeld een sterker accent wordt als het een bijnaam heeft. Als u minstens driemaal het beeld rond bent gegaan mag u mij een voorstel mailen. Het kan echter zijn dat het beter is om het beeld zonder titel te houden, om de poëzie te bewaren. Henk Puts Meer over Huib Fens op zijn website Uit: De Korrespondent, 2009 nr.1, als vijfde aflevering van een serie over kunstwerken in de Korrewegwijk, Groningen.