De Korrespondent onder het pseudoniem Eelco Boetes
Een rat lokt mij in de val en neemt mijn lichaam over. Hij overvalt een dierenwinkel. Daarna geeft hij mij mijn lichaam terug en word ik als crimineel gearresteerd. Dan neemt hij het lichaam over van een agent. Ik ontsnap na een aanrijding voor het politiebureau aan de Korreweg.
Zo onopvallend mogelijk loop ik naar de Bedumerweg, met mijn handen op mijn rug. Ik kan niet anders, met die handboeien. Van ver en dichtbij hoor ik sirenes. Waarom komt er niemand achter mij aan? Vinden ze het verzorgen van die gewonde rat-agent belangrijker? Ik probeer lopend van het moment vrijheid te genieten. Ik adem diep in en kijk naar de mussen, die van tak naar dakgoot vliegen.
'Pst!' hoor ik plotseling van beneden. Een rat steekt zijn snuit uit een put in de stoeprand, net als toen. 'Pst! Ik ben het, Simon, de schrijver, herken je mij?'
'Hoe kom jij hier?'
'Verderop is een deur met rode posten. Bel daar aan. Ik zie je zo!' piept hij, en verdwijnt weer in de put.
Ik loop door en kijk naar de huizen. Op de post van een afgebladderde deur ontwaar ik rood. Voor de ramen ernaast hangen grauwe vitrages. Uit het rode hout steekt een groen uitgeslagen trekbel. Daar kan ik met mijn gebonden handen niet bij. Ik aarzel. Dan buk ik, neem het groezelige handvat in mijn mond, en trek met mijn tanden aan de bel. Meteen na het klingelen gaat de deur open. Een stoppelige oude man in een morsig jasje gebaart me naar binnen. Hij wijst me een duistere kamer, waar op de verveloze houten vloer niet meer staat dan een houten tafeltje, een paar wrakke stoelen en tientallen flessen.
'Handboeien hè? Hier achter in de keukenkast ligt een berg gereedschap. Ik ga even kijken of er wat tussen ligt. Heb je sinds je arrestatie eigenlijk wel wat gegeten of gedronken? Voor de honger zijn er alleen spritsen, maar er is bier en koffie in overvloed.' Zijn stem en zijn accent passen helemaal niet bij zijn verlopen uiterlijk.
Even later komt hij de kamer weer binnen met een gigantische tang en drie zaagjes. 'Hiermee gaan we ons behelpen. Blijf staan,' zegt hij. Hij begint meteen te zagen.
'Wie ben jij?'
'Ik ben Jaap. Ik was ooit wethouder, weet je nog. Ik heb veel langer in een rattenlichaam moeten rondlopen dan jij.'
'Jij bent het! Heb je je eigen lichaam terug?'
'Kom nou, dit lichaam zeker. Nee, ik heb het overgenomen van een vent die bij de rattenruïne kwam kijken, meteen nadat jij door de politie was afgevoerd. Hij stak zijn kop door het gat en donderde toen naar binnen. Wat keek hij raar toen hij in een rat veranderde! Zonder aarzelen greep ik mijn kans om weer mens te worden. Ik sprong naar buiten en nam zo zijn lichaam over, net als jij deed. Sorry overigens dat ik er zo bij loop. Maar vodden of niet, dit mensenlichaam is beter dan rat zijn.'
'Is dit het huis van die man?'
'Ach, met een lichaam, kleren en een portemonnee weet je al gauw waar iemand woont. Bovendien heb ik een veel betere neus voor alcohol dan vroeger. Gelukkig was hij alleen. Nou, ik ben halverwege.' Jaap zaagt onverstoord verder. Dan klingelt opeens de bel. Jaap gluurt voorzichtig door de gore vitrage.
'Het is Bart! Die heeft ook een ander lichaam te pakken gekregen. Ik zal hem snel binnen laten.'
Ook Bart, die ooit in kunst handelde, ken ik alleen als rat. Nu kwam hij binnen met vettig halflang haar, een glanzend zwart colbert en een gouden ketting.
'Fijn om elkaar als mensen te zien, ook al zijn we niet onszelf,' zegt hij. Hij steekt een zware hand uit.
'Oh, je zit nog vast!' verontschuldigt Bart zich.
'Ik was aan het zagen,' zegt Jaap.
'Laat mij maar even. Eens zien wat ik kan.' Bart begint zo stevig te zagen dat hij mij omlaag trekt. Het kost me moeite om tegendruk te geven. Even later zijn mijn handen los. Ik steek ze in de lucht met aan beide polsen een ring.
'Die krijg ik er ook wel af,' zegt Bart. 'Leuk trouwens dat ik nu over een BMW beschik. Maar waar is Simon, moeten we hem nog aan een lichaam helpen?'
'Ik zag Simon net nog als rat in een put' zeg ik.
'Hij zal zo wel uit de afvoer komen,' zegt Jaap.
'Hier ben ik!' hoor ik opeens van de grond piepen. Het is Simon.
'Mensen, we zijn compleet.' Jaap slaat de toon van een voorzitter aan. 'Laten we de mogelijke strategieën bespreken om onze eigen lichamen terug te krijgen.'
'Verstoppen!' piept Simon zo luid als hij kan. 'Ik zag zo net de politie hier alle huizen langs gaan. Ze zijn vlakbij! Hij moet uit het zicht! Strategieën komen daarna wel.'
Wordt vervolgd
Volgende aflevering
Vorige aflevering
