De Korrespondent onder het pseudoniem Eelco Boetes
Het regent nog steeds als ik de volgende ochtend langs Selwerderhof naar het kanaal fiets, met stevige handschoenen, een stok en een helm. Hoe duelleer je met een rat, denk ik, terwijl massieve wolken voor de zon langs naar het oosten marcheren.
Een lang donker schip beweegt traag achter de bomen tegen de regen in. Net op het moment dat een bundel fel zonlicht op het dek valt slaat een hond aan. Luid blaffend rent hij naar het achterschip. Daar zie ik hoe drie ratten overboord springen en naar de wal zwemmen, hun snuiten net boven water. Ze klimmen omhoog en rennen, tussen verschrikte schapen door, het weiland in, naar de bomen van het kerkhof. Daar ergens moet de ruïne zijn.
Ik zet mijn fiets neer, klim over het hek en loop door het gras. Achter een tweede hek betreed ik een rimpelend veld. Het bestaat uit een reeks lage dijkjes. Ik beklim er één en zie stukken baksteen tussen het gras.
'Welkom op ons kasteel!' hoor ik opeens zijn venijnige piepstem. Ik draai me om. Daar zit hij, maar hij is niet alleen. Tientallen ratten rennen om hem heen en heffen een oorverdovend gepiep aan.
'Kasteel?'
'Ben je klaar voor het duel?' bijt hij mij toe.
Ik had me helemaal niet voorbereid. Handschoenen, helm en stok was ik in mijn fietstas vergeten.
'Ik denk het wel', mompel ik.
'Kom dan mee!' De rat rent voor me uit naar de sloot, klimt omlaag en wijst op een forse rioolbuis, net boven het water.
'Ga daar doorheen!'
Hij kruipt zelf door een nauwe opening ernaast, gevolgd door een aangroeiende massa soortgenoten.
Ik klim omlaag, kruip de buis in en zie een open ruimte er achter. Ik laat me erin vallen, met mijn handen op de grond.
'Hoera! Hoera! Hoera! Het is gelukt!' hoor ik alle ratten roepen. Ze lijken opeens veel groter. Als ik naar mijn handen kijk zie ik hoe dat komt. Ze zijn in klauwen veranderd. Ik ben een rat geworden.
'Wat is hij groot en sterk' hoor ik van de ene kant. 'Hij is ook nog knap!' vang ik op van de andere kant. 'Misschien gaat hij het duel wel winnen!'
Een vaalbruine rat komt op me af en roept mijn tegenstander.
'Wie het eerst de ander twaalf seconden op de rug heeft wint! Bijten en krabben mag, maar niet in de ogen! Laat het gevecht beginnen!'
Mijn vijand vliegt mij in mijn haren, trekt aan mijn vel en bijt me pijnlijk in mijn nek. Voor ik er erg in heb lig ik op mijn rug. Het lukt niet om hem met mijn mond en ledematen van me af te slaan. Ik voel iets zwiepen en bijt erin, maar het is mijn eigen staart. Ik hoor de supporters krijsen. 'Pak hem dan, gooi hem op zijn rug!' Ik word bevangen door razernij en doe wat ze roepen. Ik bijt hem waar ik kan en worstel me onder hem uit. Ik spring boven op hem, draai hem om en houd hem stevig vast. Hij slaat hevig met zijn achterpoten, maar ik weet hem in bedwang te houden.
'Eén, twee, drie,' hoor ik de oude rat tellen; ik houd mijn vijand nog steviger vast. 'Tien, elf, twaalf! Dit is de winnaar!'
Duizenden ratten juichen mij toe. Ik begin verlegen te glunderen als tientallen wijfjes om me heen krioelen.
'Kijk, die lastpak gaat weg! Hij rot op!' Mijn vijand springt de brede buis in, waardoor ik was gekomen. Halverwege begint hij opeens snel te groeien en binnen tien tellen verandert hij in een mens. 'Ha! Dat is zijn straf!' roepen de ratten. De mens kijkt van buiten nog eenmaal naar binnen, met een nare grijns op zijn gezicht. Mijn gezicht!
Wordt vervolgd!
Volgende aflevering
Vorige aflevering
