De Korrespondent onder het pseudoniem Eelco Boetes
Een rat, die ik ooit wilde afmaken, lokt mij in de val: hij slaagt erin met mij van lichaam te ruilen. Hij haalt met mijn identiteit van alles uit. Achtervolgd door een arrestatieteam duikt hij de rattenruïne weer in en geeft mij mijn lichaam terug.
Eindelijk kan ik mij weer uitrekken. Ik hef mijn armen zo hoog mogelijk de open lucht in. Ik herken het litteken op mijn linkerduim. Ik heb mijn eigen lichaam terug!
'Loop naar ons toe met de armen omhoog!' schreeuwt de politiemegafoon. De schapen zijn blatend naar de rand van het weiland gevlucht. Mijn sokken soppen door het natte gras. Waar heeft die rat mijn schoenen gelaten? Ik wankel vooruit. Werkt alles nog? Ik strek en spreid mijn vingers. Dan maak ik vuisten, telkens weer. Het maakt mij niet uit wat de agenten ervan denken. Ik luister niet naar hun geschreeuw. Boven de boord van mijn eigen overhemd voel ik de frisse bries. Ik adem zo diep mogelijk in en laat me verblinden door de zon.
Even sta ik stil. De agenten richten hun wapens. Een helikopter ronkt. Dan worden opeens mijn benen onder me weggetrokken. Ik sla met mijn borst hard tegen de klei en ik val met mijn wang op de schapenkeutels. Stevige handen draaien ruw mijn armen op mijn rug en binden mijn polsen. Machteloos lig ik op de grond, onder de politiemacht. Niemand zegt wat. Ze halen de rommel uit mijn zakken en ze tasten onder mijn hemd. Dan sjorren ze me overeind en trekken me mee het weiland uit, het hek over, naar het pad langs het kanaal. Een oude wandelaar staart naar mij. Waar ken ik hem van? Zijn hondje blaft en gromt. Ik moet er als een echte boef uitzien, met de schapenstront nog op mijn wang.
Bij de weg staan politieauto's en een ambulance. 'We hebben hem!' hoor ik roepen. Iemand zegt dat ik mag zwijgen. Een agent duwt mijn hoofd omlaag en werkt mij een auto in, alsof ik zelf niet kan instappen. Door mijn gebonden polsen kan ik niet achterover leunen. De stoelen voor schuiven naar achter zodat mijn voeten pijnlijk beklemd raken. Auto's rijden weg.
'Het wapen?' vraagt de man naast de chauffeur.
'Ligt daar nog,' zegt een ander. 'Hij had het bij zich.'
'Ik ga het halen,' zegt de bijrijder. Hij stapt uit en loopt terug naar het weiland. Ik kijk hem na tot hij achter de bomen verdwijnt.
'Wat heb ik gedaan?' vraag ik voorzichtig.
'Je weet zeker van niks hè? Ga maar eens lekker lang in onze ophoudkamer zitten wachten op je advocaat, dan weet je het wel weer.'
'Ik weet het echt niet.'
'Dierenterroristen!' mompelt de chauffeur. Hij kijkt niet om. Geen van de agenten reageert. Ze zijn zeker gewend aan schurken die doen alsof ze van niets weten.
Met een heel erg brede glimlach komt de agent terug, het klapperpistool van mijn zoon in zijn hand. Zijn haar zit in de war en hij is zijn pet kwijt.
'Gevonden!' zegt hij als hij in de auto stapt. Zijn stem slaat piepend over, heel anders dan daarnet.
'Je bent niet compleet, man! En had je niet even een plastic zakje mee kunnen nemen?' zegt zijn collega, terwijl hij gas geeft en langs het kerkhof scheurt.
'Mijn pet ligt in het water. Zakje?' Hij legt het pistool op zijn schoot, haalt een plastic zakje uit het dashboardkastje, pakt het wapen met de zoom van zijn uniformjas vast en laat het in het zakje glijden.
'Zo!' zegt hij. 'Dat is dat!' Hij draait zich naar mij toe.
'Het is me een genoegen!' sist hij. 'Wij kennen elkaar nietwaar?'
'Ik heb nooit eerder iets met de politie te maken gehad.'
'Het werd wel tijd! Een rattenmoordenaar als jij verdient eigenlijk de strop!' Het lijkt of hij snorharen heeft, als hij zijn bovenlip ophaalt. 'Jij bent het!' fluister ik. 'De rat van de Korreweg'.
Wordt vervolgd
Volgende aflevering
Vorige aflevering
