De Korrespondent onder het pseudoniem Eelco Boetes
Steeds meer ratten springen de kamer in en beginnen te dansen, bij Simon op tafel, op de stoelen en op de kale vloer. Ze springen in de maat op hun pootjes heen en weer en ze zwaaien met hun koppen. Ik blijf het motief van Rachmaninof herhalen, en blaas alsof de saxofoon mijn ademhaling heeft overgenomen.
"Macaber!" hoor ik de wethouder schreeuwen. De massa ratten laat hem achteruit deinzen, samen met Bart. Het lijkt inderdaad of al die ratten een dodendans uitvoeren op dat sombere motief.
Als beginneling blaas ik af en toe mis en ik raak uit de maat. Ik zie de ratten van slag raken. Ze piepen allemaal tegelijk en beginnen tegen me op te springen. Ik probeer het een octaaf hoger, dat is makkelijker, maar het lijkt of er steeds meer ratten bij komen. Ze springen over elkaar. Ze springen op de schoenen van Bart en Jaap en klimmen omhoog langs hun broekspijpen. De mannen proberen ze van zich af te slaan, maar de beesten blijven komen. Als er een rat op Jaaps hoofd is gesprongen krijst hij naar mij: "Hou op!"
Het lukt me om te stoppen, maar dan beginnen alle ratten tegelijk te piepen. Ze springen van Jaap en Bart af en beginnen tegen mij op te springen. Eentje bijt in mijn vinger. Meteen blaas ik weer op de saxofoon, gewoon wat tonen, maar als de ratten woest blijven piepen en mijn broek aanvallen toeter ik weer het thema van het derde pianoconcert van Rachmaninof. De massa laat me met rust en danst weer over elkaar heen.
"Weg hier!" roept Jaap, als de ratten weer bij hem omhoog klimmen. "Naar buiten!" krijst Bart. Hij trekt mij met saxofoon en al naar de voordeur. Eén rat springt op mijn schouder. "Ik ben Simon!" piept hij. De ratten bewegen met ons mee en verstoppen de gang. Met veel moeite krijgt Bart de deur open. Ik loop naar buiten, terwijl ik steeds maar het deuntje blijf herhalen.
"Waarheen?" roep ik, terwijl ik voor een moment het mondstuk van mijn lippen loslaat.
"Naar het Bernoulliplein!" piept Simon in mijn oor, "Ik woon daar!"
Al blazend loop ik naar de Korreweg, met Simon op mijn nek. Alle ratten volgen ons, heen en weer deinend op hun pootjes. Ook Simon blijft met zijn kop zwaaien. Ik voel zijn pootjes in mijn linkerschouder prikken. "Die muziek van jou maakt me helemaal gek!" piept hij hees in mijn oor.
Jaap en Bart volgen ons. Bij de Jumbo steken we over, nagestaard door automobilisten, fietsers en hele hordes winkelende studenten. "Circus Hamelen!" horen we bekakt roepen. "Ja ja!" liegt wethouder Jaap.
Een paar meisjes lopen met ons mee. "Wat een boel schattige beestjes!" roepen ze, "En wat dansen ze leuk! Jammer dat die vent zo onbeholpen speelt!" Ik trek me er niets van aan, ik vind het al knap dat ik die beesten met mijn muziek in bedwang kan houden.
"Ga het gras op!" roept Simon in mijn oor, als we bij het plein zijn aangekomen. Ik loop tussen twee rollebollen door. "Daar achter woon ik! Blijf spelen! Kijk! Ik kom naar buiten, die rat, die mijn lichaam heeft. Hij danst!"
Inderdaad danst er een man naar ons toe, langzaam zwaaiend met zijn hoofd en met zijn armen, zijn ogen zo goed als dicht. Hij heeft een net pak aan met een vlinderstrikje. Simon springt van mijn schouder, rent naar hem toe, klimt in zijn broekspijpen en piept hem toe. Ik kan niet verstaan wat hij zegt, maar opeens gebeurt er iets raars. Simon springt boven op het hoofd van de man, en lijkt er dan in te duiken. Het gebeurt in een oogwenk. Ik stop met spelen en hoor de man dan roepen "Ik heb mijn lichaam terug! Mijn eigen lichaam! Ik ben Simon! We zien de rat, die hij was, wegspringen.
De horde ratten staat een moment stil, en begint dan luidkeels te piepen. Ze komen op me af. Ik wil verder spelen, maar ik ben uitgeput. Simon grijpt de saxofoon uit mijn handen en begint erop te spelen, hetzelfde thema, maar veel bevlogener en sneller, zoals alleen een echte saxofonist dat kan. De ratten dansen nog wilder. Simon lokt ze mee naar de rand van het gras, de straat op. Hij laat ze dansen vlak bij een put in de stoeprand.
Opeens blaast hij een heel andere riedel, omhoog en omlaag, weer omhoog en dan verder omlaag. Dan houdt hij een poos keihard één lage toon aan. Een moment staan de ratten stil. Dan duiken ze allemaal achter elkaar de put in. In een oogwenk zijn de honderden ratten verdwenen.
Met zijn vieren blijven we achter, aangegaapt door de meisjes.
Zo kun jij bij de nep-wethouder ook je lichaam terugkrijgen." zegt Simon tegen Jaap.
"Dan moet ik wel eerst dit lichaam aan Karel teruggeven!" antwoordt hij.
Wordt vervolgd
Volgende aflevering
Vorige aflevering
