De Korrespondent onder het pseudoniem Eelco Boetes
Dertien afleveringen lang, verspreid over drie jaar, heb ik in dit verslag toegewerkt naar een totale chaos in het stadhuis, in de werkkamer van wethouder Jaap. Niemand weet meer wie wie is. Iedereen roept door elkaar. Op het enorme bureau zit een rat te piepen naast een roestige saxofoon. Ik zit perplex in de zetel van de wethouder, in zijn krijtstreepkostuum, voor mij sta ik zelf en dan stormt er ook nog een horde politieagenten binnen.
"Iedereen handen omhoog!" roepen de agenten, en tegen mij "Alles in orde, meneer de wethouder?"
"Eh, er is eigenlijk niets aan de hand," mompel ik voorzichtig, maar ik wordt overstemd door de burgemeester, die vanuit de deuropening beveelt: "Neem ze allemaal maar mee!"
"Dat hoeft niet! Ze kwamen me verrassen. Het zijn allemaal oude bekenden! Er is niets aan de hand! Ze hoeven niet gearresteerd te worden."
"Mooi zooitje bekenden heb jij! Zeker allemaal kunstenaars. En wat doet die rat daar op het bureau?"
De burgemeester laat ons achter. De agenten kijken mij afwachtend aan. Ik pak de saxofoon. "Kijk, dit hebben ze mij gebracht, nog voor mijn verjaardag. Het is een bijzonder instrument. Hoor maar."
Gedachteloos speel ik het motief van Rachmaninof. De rat op het bureau begint meteen te dansen. En ik, dat wil zeggen, mijn lichaam dat voor mij staat, begint ook te bewegen. De agenten kijken naar de rat, naar boef Karel, naar mijn dansende ik en naar elkaar.
"Is dat niet die ontsnapte rover?" vraagt een agent.
"Dat is niet onmogelijk, maar wij gaan dat nu oplossen. Wacht buiten op ons!" roep ik ze toe.
Nadat de laatste agent de deur achter zich gesloten heeft zeg ik daadkrachtig:
"Wie is wie!" Er barst een enorm tumult los.
"Eén voor één! Ben jij Simon?" vraag ik aan Simon. "Ja, helemaal," antwoordt hij.
"En ben jij nog steeds Bart?" vraag ik aan de potige crimineel Piet.
"Klopt," antwoordt hij.
"Jij moet je eigen lichaam dus nog terug. En jij, rat, ben jij soms wethouder Jaap?"
"Ja!" piept hij, laten we snel ruilen. Ik wil nu wel eens mezelf weer zijn."
"Nog even geduld, Jaap. Karel, ouwe boef, ben jij het?" vraag ik Karel.
"Verrek! Ik heb mijn eigen lichaam terug."
"O.K., dan kun jij naar huis. En jij," vraag ik aan mezelf, "Wie ben jij?"
"Ik ben de wethouder" bijt hij mij toe. "Ga uit mijn stoel!"
"Jongen, pak hem beet! Hij is een rat. Laten we met zijn allen naar de ruïne bij het kanaal gaan. Daar zitten ze allemaal. Simon, neem de saxofoon mee."
"De secretaresse kan een auto regelen!" piept Jaap.
"Maar meneer, u heeft nog afspraken!" mekkert ze. Om drie uur komen twee kunstenaars, om vier uur komt een clubje winkeliers en daarna gaat u dineren met de delegatie uit Hamburg. Maar eerst spreekt u met wat redacteuren van een of ander krantje, de Karrefondant of zo. Ze staan al in de gang.
"Oh jee!" zucht ik.
"Zal ik ze wegsturen?"
"Nee, we nemen ze mee. Laat nog een extra auto komen!"
En daar staan in de gang zowaar twee van mijn collega-redacteuren en de hoofdredacteur. Verbaasd kijken ze naar hun collega, naar mij dus, die stevig vastgehouden wordt door boef Karel en door Bart in het lichaam van boef Piet.
U komt van de Korrespondent, nietwaar? De beste wijkkrant van Nederland! Ik lees hem altijd! Sorry, dat we jullie collega zo stevig vasthouden, maar het is allemaal een misverstand. Ik weet niet waar jullie voor komen, we hebben geen geld, maar we zullen jullie wat echt nieuws mee laten maken. We gaan naar de ruïne bij het kanaal! De auto's staan klaar.
Volgende keer het echt allerlaatste deel.
Volgende aflevering
Vorige aflevering
